Te oud om te schrijven?

‘Werkgevers prijzen oudere werknemers’, kopte dagblad Trouw deze week. ‘Ruim driekwart van de ondernemers vindt dat 55-plussers even goed functioneren als jongeren. En 12 procent vindt zelfs dat ouderen beter presteren.’

Dat is goed nieuws voor ‘ouderen’ die een vaste baan hebben. Ze worden gewaardeerd. Is het ook goed nieuws voor leeftijdsgenoten die op zoek zijn naar een (nieuwe) baan? De meeste werkgevers zijn blijkbaar blij met hun rijpere medewerkers. Maar denken ze ook zo positief over niet-zo-jonge mensen als het tijd is om nieuw personeel te werven?

Op zoek naar een redacteur – of niet?

Een paar jaar geleden kwam ik weer in Nederland wonen na een expatavontuur in het Midden-Oosten. Zodra mijn gezin en ik weer enigszins gesetteld waren, ging ik voorzichtig om me heen kijken voor een passende baan. Echt veel vacatures zag ik niet. Kennelijk waren niet veel werkgevers op zoek naar een nieuwe redacteur of webredacteur. Op zich niet zo gek, want tijdens de economische crisis waren veel vakgenoten ontslagen. Schrijfwerk wordt sindsdien vaak uitbesteed aan communicatie- en redactiebureaus. En aan freelance tekstschrijvers en redacteuren natuurlijk.

Schrijven kun je leren

Maar wat me nog het meest opviel… Of nee, ik kan beter zeggen: wat me nog het meest tegenviel, was het feit dat in de meeste vacatureteksten een duidelijke voorkeur voor piepjonge redacteuren en tekstschrijvers naar voren kwam. Een paar van de voorbeelden die ik tegenkwam tijdens mijn zoektocht:

“Je bent bijna of net afgestudeerd.”
“Je bent toe aan je tweede baan.“
“Je hebt maximaal drie jaar ervaring.”
“Pas jij in ons jonge, enthousiaste team?”

Soms stond er letterlijk dat de werkgever op zoek was naar iemand jonger dan 30 jaar. En vaak bleken de vacatures stageplekken te zijn. Schrijven kun je leren, ja, maar soms is (wat meer) ervaring wel zo handig.

Freelance tekstschrijver

Tja, en daar sta je dan met je jaren ervaring als redacteur, webredacteur en tekstschrijver. Ik ben nog lang geen 55-plusser maar ook geen 30’er meer. Als 40-plusser ben ik te oud voor veel werkgevers. Maar te jong om ‘geprezen te worden als oudere werknemer’. Dus besloot ik zoals veel vakgenoten voor mij als freelance tekstschrijver door het leven te gaan. In eerste instantie als noodzaak bij gebrek aan een leuke baan.

De voordelen van freelance werken

Inmiddels zie ik vooral de voordelen van freelancen en ben ik niet meer op zoek naar een baan.
Ten eerste waardeer ik de afwisseling in opdrachten. De ene keer schrijf ik een blog over tenten, een andere keer interview ik een directeur voor de nieuwssite van een universiteit.
Ten tweede geniet ik van de vrijheid. Ik kan werken wanneer en waar ik wil. Voor mij geen dagelijks geforens midden in de spits naar een grijs kantoor in een andere stad. Ik geniet elke lunchpauze samen met mijn hond van de natuur.

Ik heb dus van de nood de deugd gemaakt, om maar even een lekker ouderwets spreekwoord uit de kast te trekken. Toch is het jammer dat als het op werven en selecteren aankomt, de meeste werknemers kennelijk toch liever een (piep)jong iemand zonder ervaring aan hun team toevoegen.

Aan hun jonge, enthousiaste team natuurlijk.

Dagboek van een freelance tekstschrijver

Schrijven van teksten

Ik ben freelancer, alias pakketbewaarder

Als freelance tekstschrijver werk ik meestal vanuit huis. In mijn knusse werkkamer bel ik mensen voor een interview of tik ik stukjes, met een dampende beker koffie naast me, een poes op schoot en een hond aan mijn voeten… In tegenstelling tot veel van mijn buren ben ik dus vaak thuis. Tot vreugde van de bezorgers van de vele pakketjes die wekelijks vanuit elke uithoek van de wereld mijn straat bereiken.

Dankbare bezorgers

Meerdere keren per week, soms zelfs meerdere keren per dag, gaat de bel. Met hun “Ik heb een pakje voor nummer x. Kan ik dat hier afgeven?” boren de bezorgers van verschillende post- en pakketbedrijven mijn hoop op een onverwacht cadeau – ik doe graag mee aan winacties – de grond in. Iedere keer knik ik vriendelijk en pak de online bestelde producten van de (over)buren aan van de zonder uitzondering gehaaste, maar toch ook wel dankbare koeriers. Ik las in de krant dat sommige bezorgers niets betaald krijgen als ze een pakje ook bij de tweede bezorgpoging niet kunnen afleveren. Ik draag dus graag mijn steentje bij.

Niemand thuis

Een paar dagen geleden liep ik met mijn hond een paar straten verderop. “Mevrouw!” klonk het ineens vanaf een tuinpad. Ik keek om en zag de jonge pakketbezorger die regelmatig bij me voor de deur staat. “Ik heb een pakketje voor u!” Ik moet toegeven dat ik best verbaasd was over het feit dat hij me niet alleen herkende, maar ook precies wist waar ik woon én zich herinnerde dat er een pakje met mijn adres erop in zijn bestelbus lag. Met een wat onzekere blik in zijn ogen keek hij naar mijn hond en vroeg of er iemand thuis was om mijn pakje aan te nemen. Nee? Kon ik dan misschien…

Waaks

Ik besloot het pakje even snel naar huis te brengen voor ik verder ging met het uitlaten van mijn hond. De bezorger viste mijn bestelling tussen de stapel dozen uit, ondertussen mijn hond nauwlettend in de gaten houdend. Logisch: hij wist mijn adres, dus wist hij ook dat mijn hond nogal waaks is. Snel en geroutineerd scande de bezorger het pakketje en gaf het glimlachend aan mij. Ik glimlachte terug; ik had mijn plicht weer gedaan.